Anne ben sei çok seviyorum ama herşeyden çok.Seni hiç üzmek istemiyorum hiç.Sen üzülceğine ben ölürüm daha iyi.Sensiz kendim olamam ben.Sanki sen olmadan güçsüzmüşüm gibi.Sen herşeyin en iyisini o kadar hakediyosun ki sanki ben sana layık değilim gibi.Bu yükün altında o kadar eziliyorum ki..Çok çalışıyorum anne ben seni mutlu etmek için.Sen benim herşeyimsin.Sen üzülünce ben ölmek istiyorum yani okadar işte.Ben ne zaman sana layık bi evlat olucam onuda bilmiyorum.Bu senede yerleşemem diye içim içimi yiyiyor ve ben bunu sana belli etmek istemiyorum anne.Aslında o kadar ihtiyacım varki karşında hıçkıra hıçkıra ağlayıp sana bunları anlatmaya..Ama yapamıyorum sen üzüleceksin diye..Kimseyede anlatamıyorum anne.Anlatcak kişi olmadığından değil beni anlayabilen kimse yok diye.. Bitek sen varsın bitek sen gerçeksin ve o kadar gerçeksin ki bu acıtıyor zaten canımı.Ben niye seni mutlu edemiyorum ? Çok üzgünüm ben.. Çok..Çıkmazın içindeyim sanki ne olucaksa olsun artık.Lütfen güzel olsun ama..Bu kadar yıpranmamın karşılığı yine kötü bitmesin ne olur..Çok bunaldım..İçime atıp atıp bastırmaktan çok yoruldum..çok yorgunum..Şu son 2 sene benim ömrümden 10 yılı alıp götürdü sanki..Seni çok seviyorum herşeyden herksten daha çok ve senin kadar kimse umrumda değil.Kendim bile.